Nog 40 dagen mooi weer!

Nadat we vrijdagavond het verassingsfeestje voor Melanie hadden gegeven (vrijdag was dus helemaal niet zo'n rustige dag als wat ik in mijn vorige verslag schreef...) vertrok ik zaterdagochtend met de zeven andere meiden en Timothy from Australia in het vertrouwde busje van Dudz, naar het mooie eiland Samal. Deze reis was wat minder kort dan die van vorige week toen we het eiland bezochten, dit keer duurde het zo’n 1,5 tot 2 uur voordat we bij het huisje van Ma’am Serge aankwamen. Het huisje lag pal aan de zee, met dus een super mooi uitzicht! Het was er niet groot, maar het paste. Nadat we onze spullen gedropt hadden zijn we naar de watervallen gereden om hier van het uitzicht te genieten en om zelf ook even af te koelen! Het van de hoge watervallen (of rotsen, hoe moet ik het noemen…) springen was nog het tofste van de hele dag. Ookal duurde het een kwartiertje voordat ook ik dan eindelijk durfde (oftewel moest; ik had het hele park aangetrokken met mijn "ik wil springen maar ik durf niet" actie en iedereen riep mijn naam, hoe ze daar altijd achter komen is me ook een raadsel, dus ik kon niet meer terug). Maar tof dat het was! Ik ga even snel door onze mini-vakantie heen hoor, heb al weer veel te veel wat ik wil vertellen en heb geen geduld om alles tot in de puntjes op papier te zetten. Dus. De volgende dag, op zondag dus, zijn we wezen snorkelen! Ik heb wel eens gesnorkeld in Spanje en Griekenland, maar ik wist niet wat me overkwam toen ik m'n duikbril opzette en naar de bodem keek. Wat een paradijs onder water zeg! Zoveel koraal en aparte vissen, Nemo en Dory gespot, schildpadden die beten, zeesterren.... Awesome. Oké, na het snorkelen was er nog iets super tofs, een waterglijbaan die in de zee uitkwam! En hard dat ie ging, dacht dat ik aan de andere kant van de oceaan uit zou komen.. Na het zwemmen zijn we terug naar het huisje van Ma'am Serge gegaan omdat de rest naar huis ging. Wij (Fauve, Melanie, Evy en ik) hadden weekend tot donderdag, dus wij konden nog wat dagen in Samal blijven. Het was de bedoeling om in het huisje te verblijven, maar jammer genoeg heeft de dronken en handtastelijke buurman dit voor ons verpest, waardoor we naar een resort moesten voor onze veiligheid. Ook helemaal niet erg hoor. Er was namelijk een lauwe douche en het was er net zo mooi als het andere huisje. Dus, van zondag op maandag lekker geslapen in het best wel fijne bed van het resort om maandag lekker uit te slapen en hierna te gaan quad rijden! Zat ik dan... kan amper een fiets besturen, laat staan zo'n gevaarte. Ik bleef maar de rem en het gas door elkaar bleef halen. Die man maar schreeuwen; "BREAK (rem) BREAK!" en ik maar gas geven. Het is ook moeilijk allemaal hoor. Maar ik leef nog en ik heb niemand verwond. Jeej. In de middag lekker onze eigen spaghetti gekookt en hierna heel perongelijk allemaal in slaap gevallen. Ook een manier om je vakantie te besteden; slapen. Nouja, tegen de tijd dat we weer wakker werden was het alweer tijd om te eten en zijn we naar het marktje gereden om barbecue spullen te halen. Het ging zo goed; vlees op het vuur en binnen no-time was het gaar. Toen kwam de kip, die we overigens zelf hebben moeten snijden (echt een hele kip, hé!!!) en daar deden we zo'n 2 uur over. Rond een uur of elf was de kip gaar en kon dan eindelijk mijn vis op het vuur. Jeej, vis! Heerlijk. Aanrader. Yes. Rond een uur of twaalf was de barbecue dan eindelijk ten einde (we begonnen om 7....) en konden we lekker gaan slapen. De volgende dag hebben we (heel verassend) uitgeslapen om in de middag opgehaald te worden (ja ja, luxe leventje) om terug naar Calinan te gaan.
Woensdag was weer een rustige dag; boodschappen halen, huis schoonmaken en lekker naar de massage! In de avond hebben we een festival bezocht in Calinan met een live band, bier en veel gezellige mensen. Top avond dus!
Donderdag werden we weer opgehaald door Ludette om met haar mee te kunnen rijden naar de bergen. We zijn begonnen met de muurschilderingen en hebben allemaal iets getekend, trots dat we waren! De rest van de muren hebben we overgeschilderd en we hopen dan ook volgende week klaar te zijn als we de muurschilderingen hebben ingekleurd. Er zijn wat mensen geweest die me gevraagd hebben om foto's, maar ik ga nog even niks verklappen en laat jullie ze pas zien als het helemaal af is!
Vrijdag was dan eindelijk onze eerste stagedag bij de misbruikte meisjes! Op het begin waren ze wat terughoudend, maar nadat we wat Nederlandse spelletjes (tik-tik wie ben ik, levend memorie en moordenaartje) met ze hadden gespeeld kwamen ze los. Het is mooi om te zien hoe snel je een band met een groep meisjes kunt opbouwen door ze gewoon wat dingen te bieden die ze niet dagelijks krijgen, zoals persoonlijke aandacht, lichamelijk contact en gewoon wat interesse. Toen we de kinderen wat vrije tijd gaven, zodat ze zelf konden kiezen wat ze wilde doen (huiswerk maken, lezen, dansen, zingen...) viel het me op dat een van de meisjes alleen in een hoekje zat met haar gezicht verborgen tussen haar knieën. Ik liep naar het meisje toe om te vragen wat er was, maar haar gezicht verliet haar knieën niet. Daarom koos ik ervoor om haar te vertellen dat ik naast haar zou blijven zitten, zodat ze zelf kon kiezen of ze met me wilde praten of niet. Na een paar minuten kwam haar behuilde gezicht toch te voorschijn en ik gaf haar een knuffel, waarna ze na-huilend in mijn armen een beetje rustiger werd. Ik vroeg haar of er iets gebeurd was tussen haar en de andere meisjes maar ze schudde haar hoofd. Toen vroeg ik of ze haar familie miste, maar ze zei dat ze geen familie had omdat ze was geadopteerd. Ik vroeg haar toen of ze haar adoptie-familie niet zag als haar familie, maar ze schudde al vlug haar hoofd en zei dat zij de rede waren waarom ze op deze plek was terecht gekomen... De rest van de ochtend zocht ze me toch steeds weer op en het gaf me een fijn gevoel dat ik het meisje toch wat moed had ingesproken. Ook toen ik zei dat ze op een dag wel een familie zou hebben, een man en misschien wel kinderen, begon ze weer een beetje te stralen. Wauw, wat een sterke meisjes zijn het, stuk voor stuk. Jammer genoeg konden we niet al te lang blijven, maar ik heb in een paar uurtjes toch veel geleerd, gezien en meegemaakt.
Ook de volgende dag weer maar een paar uurtjes meegedraaid op de groep, maar toch een ontzettend leuke ochtend gehad. We hebben Frozen gekeken met de meisjes (en niet alleen zij genoten daarvan….). Erg fijn om de kinderen even oprecht te horen en zien lachen. In de avond hebben we het gezellige festival weer bezocht en aangezien ik pas rond een uur of half 5 pas in bed belandde, denk ik dat je wel kunt zeggen dat het een geslaagde avond en nacht geweest is.
Vandaag hebben we het zwembad Villa Cristina weer eens opgezocht om onze zondagmiddag door te brengen. Deze keer hadden we overigens geen privé-zwembad, er zijn hier dus toch mensen die kunnen zwemmen! Loop je dan tussen alle Filippino’s die met shirt en broek aan het water ingaan omdat ze te verlegen zijn om hun lichaam te laten zien, terwijl iedereen van ons gewoon in een bikini rond liep…
Ik wou trouwens nog even zeggen, ik krijg echt super lieve berichtjes van mensen die mijn blogs lezen en dat vind ik super tof! Ik had heel eerlijk gezegd verwacht dat er zo’n 4 mensen zouden zijn die mijn verhalen zouden lezen, maar ik keek net naar de views van mijn vorige verslag en hij staat al op 111! Ik durf bijna niks meer te plaatsen, word er verlegen van. Maar super tof, dankjulliewel ☺