Weer een week met veel (on)geluk....

Het begint steeds moeilijker te worden om interessante dingen te schrijven, omdat ik alles al zo gewoontjes vind geworden... Maar ik ga weer mijn best doen voor jullie (druk ligt maar een beetje hoog nu ik weet hoeveel mensen dit te lezen gaan krijgen....).
Dus, hee! Alles goed? Met mij gaat het prima. Ik kan me goed herinneren waar ik de vorige keer gestopt was met schrijven, misschien mede dankzij het feit dat ik 5 minuten nadat ik de blog geplaatst had, ongeveer 3 kwartier voor een gesloten deur stond.. Dat maakte wel indruk moet ik zeggen. En ik ben er ook een paar minuten later achter gekomen waar de kinderen van de school gebleven waren; thuis. Het was weer eens een feestdag waarvan ik geen benul heb voor wat of wie of hoe ze die hebben gevierd. Toen heb ik maar even mijn eigen stage geregeld en ben ik langs het weeshuis gegaan om daar zelf klei te maken met de kinderen. Heerlijk vond ik dat, lekker kliederen en mijn handen vies maken. Waarschijnlijk had ik meer schik dan de kinderen zelf hadden.... Nee hoor, de kinderen genoten ook. En hierna bezocht ik de special minds, wat wel mijn "echte" stage uren waren, om hier met de kinderen te spelen, praten (ook met handen en voeten voor het dove meisje), eten, af te wassen en naar de ‘’buiten kerk’’ (zo noem ik het maar even) te gaan om te bidden. Het bidden was leuk om te zien, maar ik moet zeggen dat mijn ogen dichtvielen bij het half uur dezelfde tekst aan te moeten horen. Maar het geeft niet, als ik rond die kinderen ben heb ik altijd wel lol. Ook tijdens een gebed dus. Billy (27 jaar, mentale leeftijd van, ik zou zeggen, 3) zegt op alles, maar dan ook álles "ja". Dus dat was wel grappig. Ik weet even niet meer wat ik in de avond gedaan heb, dus dat zal dan vast niet veel zijn...
De volgende ochtend werd ik ziek wakker, super! Leuke stagedag geplant, Meike weer ziek! Tof! Leuk! Nee oké, erg rot, maar niks aan te doen. Dus lekker uitgeziekt de rest van de dag en dus vrij weinig over deze dag te vertellen..
Donderdag was ik gelukkig weer voor het grootste deel opgeknapt, thank God voor bepaalde medicijnen, maar dat moest ook wel want ik moest en zou mee de bergen in! Jammer genoeg konden we niet verven, de kinderen hadden hun laatste "schooldag" op de daycare en hadden allemaal dingen voorbereid om aan hun ouders en aan ons te laten zien. Ze hebben gedanst, gezongen en stukjes tekst voorgelezen. Erg schattig! Ook hebben we het klooster bezocht waar we volgende week 2 nachtjes mogen verblijven, zodat we 3 dagen met de kinderen in de bergen kunnen doorbrengen.
Vrijdag was weer een vrije dag, dus ik ben met (bijna) alle vrijwilligers wezen zwemmen bij een heel mooi zwembad in Mintal (dorpje dichtbij Davao City). In de avond was het tijd voor een afscheidsdiner voor 3 vrijwilligers en hebben we heerlijk gegeten bij een Italiaan in Davao City!
Zaterdag was me m'n dagje ook wel hoor... Het begon allemaal heel goed, we hebben Palawan kunnen boeken zonder enige obstakels deze keer, dus ik zat erg blij te zijn bij de Wi-Fi toen ik opeens een harde klap hoorde en hard honden-gepiep. Nou, je raad het al, Meike stond binnen no-time bij de plaats delict om het gewonde hondje te helpen. Maar ik bleef heel netjes op afstand, want er is me op het hart gedrukt om zo veel mogelijk weg te blijven bij honden en katten in verband met hondsdolheid als ze je bijten. Nou, water gehaald voor het hondje en daarna zat ik nog even met hem te chillen om samen even bij te komen van de schrik. Allemaal leuk en aardig, totdat hij (heel vredig) naar me toe kwam en zijn hoofd op mijn schoot legde. En ik weet nog dat ik dacht; "oh shit, gewoon stil blijven zitten anders schrikt hij misschien en haalt hij uit..." Nou, het vredige moment duurde wellicht 4 seconden en HAP HAP HAP... Meike's hand zat vast in een hondenbek. Nou, nadat ik mezelf had los geworsteld (nee grapje, zo heftig was het niet) kon ik gelijk een bezoekje brengen aan het ziekenhuis. Ja! Rabiës injecties! En laat ik nou doodsbang zijn voor naalden.... De helft van de bevolking van Calinan dacht dan ook even dat mijn duim eraf was gebeten omdat ik zo overstuur was. Tot overmaat van ramp was me ook nog verteld dat, als je gebeten zou worden door een hond, je een súúúper grote spuit in je kont zou krijgen.. Maar het viel mee, nadat ik dit 17 keer heb nagevraagd aan de zusters begreep ik wel dat ik geen spuit in mijn kont hoefde, alleen zo'n 5 injecties verspreid over een paar dagen. Maar ik had nog meer geluk, nadat ik een paar keer had proberen te vertellen dat ik in Nederland al was ingeënt tegen Rabiës, kreeg ik maar 1 prikje! Yes yes. Goede afloop. Oh, mijn duim werd trouwens schoongemaakt en ik heb nu wat tand afdrukken en krassen erin staan... En hij is wat dikker als normaal, maar no worries, ik ben weer helemaal oké.
Dus, in de avond lekker rustig aangedaan, gekaart met Meggy en Jessy en rond een uur of 1 nog even naar de Wi-Fi bij het ziekenhuis. Allemaal leuk en aardig, totdat ik opeens een sms’je van Meggy kreeg, die in haar eentje al in bed lag, met de vraag of dat ik in mijn kamer was. Ze had namelijk de voordeur open horen gaan en daarna een harde klap op mijn kamer gehoord. Nope, Meike was niet thuisgekomen en de rest van mijn kamer sliep in een hotelletje in Davao… Samen met Jessy dus snel terug naar huis gelopen en met een hartslag van 200 slagen per minuut de voordeur open gemaakt. Nope, niemand te vinden in onze ‘’woonkamer’’. Meggy geroepen en als drie musketiers de kamerdeur van mijn kamer opengemaakt. Niemand achter de deur? Check. Niemand onder de bedden? Check. Niemand achter het gordijn? Check. ‘’Jongens…… Wat zit daar….?’’ Jessy keek naar het luik dat precies boven mijn bed zit en wat een beetje open leek te staan. Binnen no-time was ik mijn kamer uit en had ik hem op slot gedaan om de ‘’moordenaar’’ op te sluiten. Bewaker gehaald, nee er kon toch echt niemand in het luik zitten. Nou, vooruit, toch maar gaan slapen dan. 2 minuten volgehouden in m’n eentje op de enge kamer waarna ik met mijn kussen weer voor de deur van de andere kamer stond om te vragen of ik alsjeblieft bij hun mocht slapen. En natuurlijk mocht dat. De volgende dag was de rust wede gekeerd, als er al een moordenaar in het luik had gezeten dan was hij nu vast naar huis gegaan, want niemand gaat 8 uur lang in een luik liggen. Weer een goede afloop.
Dus, tijd voor een dagje Samal! Om 10 uur zat ik met Jay in de auto, waarna we de rest van de meiden gingen ophalen in Davao. Ze waren uit geweest en hadden daarna in een hotel geslapen, maar vanwege mijn hondenbeet-incidentje was ik niet met ze meegegaan. Rond een uur of 1 kwamen we in Samal aan en hier hebben we lekker aan het zwembad en strand gelegen tot een uur of 6. Mooi bijgekleurd en uitgerust na een gekke nacht, dus een super toffe dag!