Running out of titles....
Door: Meike
Blijf op de hoogte en volg Meike
18 Februari 2015 | Filipijnen, Calinan
Het handigste aan dit land, ik kan er zo ziek uitzien als dat ik wil, zonder make-up de deur uit gaan en ik hoor nog steeds van alle kanten dat ik er mooi uit zie. De afspraak met m'n lichaam heeft goed geholpen, woensdag voelde ik me stukken beter! Nog wel even uitgeslapen, en dus niet naar de stage op de basisschool geweest, maar in de middag wel weer op pad gegaan. Lekker langs de coffee-spot geweest om een sandwich met een ice-smoothie achterover te slaan voordat we naar het weeshuis gingen. Met de kinderen in het weeshuis hebben we weer gebasketbald (geen scheve neus deze keer) en levend memorie met dierengeluiden gespeeld. Ze vonden het geweldig! De tijd vloog en voordat ik het wist moesten we al weer gaan omdat de kinderen gingen eten. Ook wij moesten gaan eten en dat was totaal geen straf; pannenkoeken!! Geen kip en rijst? Jawel, pannenkoeken met kip en rijst ernaast..
Donderdagochtend mijn eerste stage gehad op de basisschool. Er is 1 klas met peuters en kleuters, de kleuters worden geschoold en de peuters lopen als een kip zonder kop door het klaslokaal te baggeren. Daarom mochten wij de peuters onder onze hoede nemen! We hebben een poging gedaan om de 6 peuters het alfabet te leren (kan het deuntje van het ABC nu niet meer aanhoren...), we hebben hartjes geknutseld voor Valentijn en tot slot hebben we met de kinderen gekleid. Toch best een uitdaging om kinderen die een andere taal spreken "les" te geven. Na wat rijst gegeten te hebben in de ziekenhuis-keuken, toch weer de coffee-spot opgezocht om hier onze pauze door te brengen. Hierna voor de laatste keer deze week naar het weeshuis gegaan en met de kinderen valentijnskaartjes gemaakt! Voelde me een grote sukkel toen ik mijn kaart naast die van de kinderen legde, volgens mij tekenen ze hier vaker want het zag er allemaal erg goed uit! Nadat we wat gegeten hadden (spaghetti!!) zijn we begonnen met oefenen voor de dans die we zaterdag moeten uitvoeren op het grote feest van de directeur van de school.
Vrijdag is onze day-off, dus we hebben het lekker rustig aan gedaan. De nodige boodschappen voor het weekend gehaald en nog even wat "geshopt" op het marktje in Calinan. In de avond zijn we met de vrijwilligers en Dudz (ik schreef zijn naam voorheen verkeerd, sorry Dudz) naar Davao gereden om het Nederlandse restaurant ‘’De Bonte Koe’’ te bezoeken. Bitterballen en een frikandel speciaal, heerlijk! Ook wat friet en zalm mocht niet ontbreken aan het perfecte diner. Voordat we thuis waren was het na middernacht, we moesten nog oefenen voor de dans en al over een paar uur op voor de verjaardag van het hoofd van de school...
Nou goed, na een korte nacht liepen we met de kinderen in een parade die door het dorpje ging, overal aan de kant stonden zwaaiende mensen en het laatste stukje mochten we op een truck verder. Ook omdat sommige van de kinderen verkleed waren, voelde het toch een beetje alsof wij ook carnaval hadden… maar dan met een korte broek en een hemdje aan! Toen de parade afgelopen was en we waren aangekomen op de school, werden we weer ontvangen als koninginnen (en koningen deze keer, de vrijwilligers waren ook met ons mee) en werden er vooral een heleboel dansjes gepresenteerd. Ook wij mochten onze dans dansen en verassend genoeg ging het goed en was iedereen erg enthousiast. En, het beste van alles, er was weer lekker eten! Na deze dag weet ik het zeker; het nooit zal wennen dat iedereen met je op de foto wilt, je huid aanraakt om te kijken of het wel echt is, doet alsof je een beroemdheid bent en altijd en overal aan je haren zit.
Zondagochtend, ik zit rustig aan het ontbijt, kijk uit het raam en zie een blank persoon in een trycycle aankomen. Iemand van de vrijwilligers misschien? Ah natuurlijk, Johan! (Voor de mensen die Johan niet kennen, Johan is een leraar van het ROC en regelt de buitenlandstages, hij komt een weekje bij ons langs om wat dingen voor onze stages te regelen etc.) Ben je aan de andere kant van de wereld, staat er ineens iemand uit Nederland voor je neus.. Heel apart, maar wel erg fijn en vertrouwd. Samen met Johan de coffee-spot opgezocht (ja, alweer...) en samen wat gedronken. Gewacht tot het droog was (ja, hier regent het ook en nee, de regen in Nederland is er niks bij!) en met een trycycle naar Calinan gereden om Johan het marktje te laten zien. Leuk om te zien hoe erg hij zijn ogen uit kijkt, want dat had ik in het begin ook, maar nu is (bijna) alles al (zo goed als) normaal.
Maandag weer naar de school gegaan om les te geven en ze verteld dat we Johan in de middag mee zouden nemen, wat betekende; tijd voor paniek! Want natuurlijk moest er een heel welkoms-feest in elkaar worden gezet voor hun Nederlandse gast. We hebben de kinderen daarom een Nederlands welkoms-lied geleerd en wat Nederlandse stukjes tekst die ze moesten opdragen en wat vragen die ze aan Johan konden stellen. Hierna mijn eerste stage gehad bij de special-minds en wat een leuke kinderen! Wel erg lastig, de ene is doof, de ander blind, weer een ander is spastisch en weer een ander praat niet omdat ze een trauma heeft. Kortom, allemaal best extreme afwijkingen en van alles wat. Wil je zingen, kan het dove meisje niet mee doen. Wil je tv kijken, kan het blinde jongetje niet mee doen.. Ook wel heftig om te zien dat, als je als kind in een land als dit een afwijking hebt, je eigenlijk geen kans hebt op een eerlijke toekomst en je zonder pardon verstoten wordt door je familie, omdat ze medicijnen voor een ziekte (kan al zo simpel als astma zijn) gewoonweg niet kunnen betalen.
Dinsdag hebben we samen met Helen en Johan de afkickkliniek en de misbruikte meisjes bezocht. Het jongste kind in de afkickkliniek was 9 (!!!!) jaar oud, dat is toch bizar.. De pijn en verdriet spatte van de gezichtjes van de misbruikte meisjes af, erg moeilijk om te zien. Het jongste meisje hier was 7 jaar oud en de oudste was 17. Toen ik een van de meisjes vroeg of ze het naar hun ‘’zin’’ hadden op deze plek, antwoorde ze met ‘’everybody’s taking care of us and that’s nice, but I miss my family so much…’’ met tranen in haar ogen. Over een paar weken mag ik 2 weken stage lopen bij deze kei sterkte meisjes en ik kan niet wachten op deze dag!
Om even op een heel ander onderwerp te komen, nadat we deze plekken bezocht hadden, stapte ik met een brok in mijn keel in het busje en stapte ineens uit op het strand! We werden gewoon maar even meegenomen naar het strand (waarvan we niet eens wisten dat die zo dichtbij was) om even een kleine vergadering te hebben over het rooster van onze stages. Tof!! Na een dag vol indrukken ben ik mijn bed ingedoken…. om er om 6 uur s’ ochtends weer uit te moeten voor mijn stage bij het dagverblijf van het ziekenhuis. Het verblijf was ongeveer zo groot als de helft van mijn woonkamer en er moesten zo ongeveer 7 tot 8 kinderen van 4 tot 5 jaar oud in passen. Het paste, maar was wat aan de krappe kant. Het hoogtepunt van de ochtend; de kinderen hadden geknipt en door de hele kamer lagen papiersnippers, ik wilde beginnen met opruimen maar de kinderen vertelden me dat, dat niet hoefde. Binnen 5 minuten was de hele kamer schoon, de kinderen begonnen namelijk zelf met opruimen! Deden de kinderen in Nederland dat ook maar zonder dat ik het 7 keer zou moeten vragen!! Ook erg opmerkelijk was de emmer die in een hoek van de kamer stond, ra ra ra… wat zou het zijn… Juist, de wc!
Sorry voor de slechte afsluiting maar dit was het weer voor deze keer, doei!
Donderdagochtend mijn eerste stage gehad op de basisschool. Er is 1 klas met peuters en kleuters, de kleuters worden geschoold en de peuters lopen als een kip zonder kop door het klaslokaal te baggeren. Daarom mochten wij de peuters onder onze hoede nemen! We hebben een poging gedaan om de 6 peuters het alfabet te leren (kan het deuntje van het ABC nu niet meer aanhoren...), we hebben hartjes geknutseld voor Valentijn en tot slot hebben we met de kinderen gekleid. Toch best een uitdaging om kinderen die een andere taal spreken "les" te geven. Na wat rijst gegeten te hebben in de ziekenhuis-keuken, toch weer de coffee-spot opgezocht om hier onze pauze door te brengen. Hierna voor de laatste keer deze week naar het weeshuis gegaan en met de kinderen valentijnskaartjes gemaakt! Voelde me een grote sukkel toen ik mijn kaart naast die van de kinderen legde, volgens mij tekenen ze hier vaker want het zag er allemaal erg goed uit! Nadat we wat gegeten hadden (spaghetti!!) zijn we begonnen met oefenen voor de dans die we zaterdag moeten uitvoeren op het grote feest van de directeur van de school.
Vrijdag is onze day-off, dus we hebben het lekker rustig aan gedaan. De nodige boodschappen voor het weekend gehaald en nog even wat "geshopt" op het marktje in Calinan. In de avond zijn we met de vrijwilligers en Dudz (ik schreef zijn naam voorheen verkeerd, sorry Dudz) naar Davao gereden om het Nederlandse restaurant ‘’De Bonte Koe’’ te bezoeken. Bitterballen en een frikandel speciaal, heerlijk! Ook wat friet en zalm mocht niet ontbreken aan het perfecte diner. Voordat we thuis waren was het na middernacht, we moesten nog oefenen voor de dans en al over een paar uur op voor de verjaardag van het hoofd van de school...
Nou goed, na een korte nacht liepen we met de kinderen in een parade die door het dorpje ging, overal aan de kant stonden zwaaiende mensen en het laatste stukje mochten we op een truck verder. Ook omdat sommige van de kinderen verkleed waren, voelde het toch een beetje alsof wij ook carnaval hadden… maar dan met een korte broek en een hemdje aan! Toen de parade afgelopen was en we waren aangekomen op de school, werden we weer ontvangen als koninginnen (en koningen deze keer, de vrijwilligers waren ook met ons mee) en werden er vooral een heleboel dansjes gepresenteerd. Ook wij mochten onze dans dansen en verassend genoeg ging het goed en was iedereen erg enthousiast. En, het beste van alles, er was weer lekker eten! Na deze dag weet ik het zeker; het nooit zal wennen dat iedereen met je op de foto wilt, je huid aanraakt om te kijken of het wel echt is, doet alsof je een beroemdheid bent en altijd en overal aan je haren zit.
Zondagochtend, ik zit rustig aan het ontbijt, kijk uit het raam en zie een blank persoon in een trycycle aankomen. Iemand van de vrijwilligers misschien? Ah natuurlijk, Johan! (Voor de mensen die Johan niet kennen, Johan is een leraar van het ROC en regelt de buitenlandstages, hij komt een weekje bij ons langs om wat dingen voor onze stages te regelen etc.) Ben je aan de andere kant van de wereld, staat er ineens iemand uit Nederland voor je neus.. Heel apart, maar wel erg fijn en vertrouwd. Samen met Johan de coffee-spot opgezocht (ja, alweer...) en samen wat gedronken. Gewacht tot het droog was (ja, hier regent het ook en nee, de regen in Nederland is er niks bij!) en met een trycycle naar Calinan gereden om Johan het marktje te laten zien. Leuk om te zien hoe erg hij zijn ogen uit kijkt, want dat had ik in het begin ook, maar nu is (bijna) alles al (zo goed als) normaal.
Maandag weer naar de school gegaan om les te geven en ze verteld dat we Johan in de middag mee zouden nemen, wat betekende; tijd voor paniek! Want natuurlijk moest er een heel welkoms-feest in elkaar worden gezet voor hun Nederlandse gast. We hebben de kinderen daarom een Nederlands welkoms-lied geleerd en wat Nederlandse stukjes tekst die ze moesten opdragen en wat vragen die ze aan Johan konden stellen. Hierna mijn eerste stage gehad bij de special-minds en wat een leuke kinderen! Wel erg lastig, de ene is doof, de ander blind, weer een ander is spastisch en weer een ander praat niet omdat ze een trauma heeft. Kortom, allemaal best extreme afwijkingen en van alles wat. Wil je zingen, kan het dove meisje niet mee doen. Wil je tv kijken, kan het blinde jongetje niet mee doen.. Ook wel heftig om te zien dat, als je als kind in een land als dit een afwijking hebt, je eigenlijk geen kans hebt op een eerlijke toekomst en je zonder pardon verstoten wordt door je familie, omdat ze medicijnen voor een ziekte (kan al zo simpel als astma zijn) gewoonweg niet kunnen betalen.
Dinsdag hebben we samen met Helen en Johan de afkickkliniek en de misbruikte meisjes bezocht. Het jongste kind in de afkickkliniek was 9 (!!!!) jaar oud, dat is toch bizar.. De pijn en verdriet spatte van de gezichtjes van de misbruikte meisjes af, erg moeilijk om te zien. Het jongste meisje hier was 7 jaar oud en de oudste was 17. Toen ik een van de meisjes vroeg of ze het naar hun ‘’zin’’ hadden op deze plek, antwoorde ze met ‘’everybody’s taking care of us and that’s nice, but I miss my family so much…’’ met tranen in haar ogen. Over een paar weken mag ik 2 weken stage lopen bij deze kei sterkte meisjes en ik kan niet wachten op deze dag!
Om even op een heel ander onderwerp te komen, nadat we deze plekken bezocht hadden, stapte ik met een brok in mijn keel in het busje en stapte ineens uit op het strand! We werden gewoon maar even meegenomen naar het strand (waarvan we niet eens wisten dat die zo dichtbij was) om even een kleine vergadering te hebben over het rooster van onze stages. Tof!! Na een dag vol indrukken ben ik mijn bed ingedoken…. om er om 6 uur s’ ochtends weer uit te moeten voor mijn stage bij het dagverblijf van het ziekenhuis. Het verblijf was ongeveer zo groot als de helft van mijn woonkamer en er moesten zo ongeveer 7 tot 8 kinderen van 4 tot 5 jaar oud in passen. Het paste, maar was wat aan de krappe kant. Het hoogtepunt van de ochtend; de kinderen hadden geknipt en door de hele kamer lagen papiersnippers, ik wilde beginnen met opruimen maar de kinderen vertelden me dat, dat niet hoefde. Binnen 5 minuten was de hele kamer schoon, de kinderen begonnen namelijk zelf met opruimen! Deden de kinderen in Nederland dat ook maar zonder dat ik het 7 keer zou moeten vragen!! Ook erg opmerkelijk was de emmer die in een hoek van de kamer stond, ra ra ra… wat zou het zijn… Juist, de wc!
Sorry voor de slechte afsluiting maar dit was het weer voor deze keer, doei!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
