De reis en eerste dag!

"Waar ben ik in godsnaam aan begonnen?!?!" was het eerste wat ik dacht toen mama me op donderdagochtend om 5 uur voor de laatste keer voor de komende weken wakker maakte. Toch, met veel pijn en moeite en veel knuffels van m'n lieve honden, de kracht gevonden om mijn bed achter te laten en de laatste spullen in het grote-stippen-koffer te proppen. Veel tijd om verder na te denken over waar ik dan in godsnaam aan begonnen was, had ik niet. Al om kwart over 6 stond namelijk de bende van ellende al in de woonkamer. Sta er dus even bij stil, 6 meiden die voor ons hun make-up achterwegen hebben gelaten (behalve natuurlijk ons popje Sanne) en in hun pyjama de deur uit zijn gegaan. Niet veel later stond Evy met haar aanhang op stoep en was het tijd om te vertrekken. Not. Oma ligt nog comfortabel in bed. Ooommmaaaa.....!!!! Goed, oma wakker gemaakt en in de auto gestopt. Voor de laatste keer afscheid genomen van de meiden en de beestenbende thuis doodgeknuffeld (ja, het was een emtioneel afscheid). Hup, op naar Schiphol.
Enige uren, files en tranen later zijn we aangekomen in Amsterdam. Na wat koffers uitgedund te hebben omdat ze te zwaar waren en wat lichte stress met het inchecken, is het tijd om door de douane te gaan. "Kiss and goodbye." De laatste knuffels uitgewisseld met papa, mama, oma en ik was hem bijna vergeten, m'n held Stefan. Vervolgens nog na-huilend de douane door. "Hoelang ga je weg?" vroeg de aardige douane meneer aan me. "3 maanden", kreeg ik er net nog met een piepstemmetje uit. "Aha, de tijd vliegt meisje". Dat weet ik meneer, dat weet ik. "Geniet ervan", zei hij terwijl hij met een glimlach mijn paspoort terug gaf.
Na de rest van de weg half struikelend over de spullen die ik heel (on-)handig aan mijn handbagage had vastgemaakt, zaten we dan eindelijk in het vliegtuig. Duizenden manieren bedacht om er weer uit te komen, maar tevergeefs, het vliegtuig steeg, met mij erin, toch op. "Maar als ik dalijk uit dit vliegtuig stap, zit ik in China!! Waar ben ik mee bezig?!?!" Nou, dat was het stressmoment voor zover, de rest van de vlucht kreeg ik m'n zin om naar de Filipijnen te gaan weer geheel terug, hoor.
En toen we dan voor de eerste keer het vliegtuig uit konden, ja hoor... China. Oké, het stelde weinig voor omdat we snel in het volgende vliegtuig moesten stappen, máár ik kan zeggen dat ik in China was! Nou goed, de rest van de reis zal ik verder even skippen, ik kan wel zeggen dat het lang en vermoeiend was, maar 25 tot 26 uur nadat we op Schiphol vertrokken stonden we dan eindelijk op het vliegveld in Davao. Buiten werden we al meteen met open armen ontvangen door Helen, Robilio en zijn vrouw. Erg gek, al zoveel verhalen over deze mensen gehoord en ineens staan ze voor je neus, of eigenlijk, ineens stond ik aan de andere kant van de wereld! Hierna de meest bizarre autorit meegemaakt die ik ooit heb meegemaakt, aan alle kanten rijden auto's, busjes en Tuk-tuk's. Het verkeer is 1 grote chaos en van alle kanten hoor je getoeter. Hierna onszelf volgegeten bij de Mac (en nee, Madelon en Niek, er zat geen rijst op de burger!!!!). Vervolgens de reis van Davao naar Calinan vervolgt in de krappe jeepney en aangekomen in ons thuis voor de komende weken. Het huisje bestaat uit 2 slaapkamers met stapelbedden, een mini badkamer met een koude douché en toilet, 2 buitendouchés, een extra wc en een keukentje die we delen met het ziekenhuis personeel. Ik moet zeggen, het valt me allemaal reuze mee.
Onze zaterdag ochtend begon heerlijk; een soort van noodles (maar dan wel vieze noodles), kleverige rijst en varkensvlees met heel, heel veel vet. Niet erg prettig als je net je bed uit komt rollen. Met een dus best wel lege maag op pad gegaan, weer in een overvolle jeepney gepropt om naar het zwembad te gaan. Wat een paradijs was het! Het paradijs hadden we ook nog eens voor ons alleen, de meeste mensen hier kunnen namelijk niet zwemmen.. Hierna nog even langs het dorp geweest om de supermarkt op te zoeken. En ik overdrijf niet als ik zeg dat de bevolking ons hier aankijkt alsof we goden zijn, ze zijn hier overduidelijk geen blanke mensen gewent. Maar ik moet ook zeggen, we zullen ook best een vertoning zijn met z'n achten.

See you later alligator!