Goodbye Calinan.....

Na al zo’n 13 keer alles verwijderd te hebben, heb ik mezelf nu beloofd de delete knop niet meer te gebruiken. Het probleem is dat ik totaal geen idee heb waar en hoe ik moet beginnen, dus ik begin maar gewoon even ergens. Oké.
Ik was gebleven bij vorige week maandag, wat ik een ontzettend leuke dag op stage vond. Ik ben met Fauve de winkels ingedoken om spullen te zoeken waarmee je zelf klei kunt maken. Eenmaal alle ingrediënten gevonden zijn we ermee naar de kinderen van de special minds gegaan om dit met ze te doen. Hun begeleidster was enorm blij met onze inbreng, de kinderen moesten namelijk voor hun therapie kleien, maar het probleem was dat klei nogal duur is voor ze om aan te schaffen. En jeej, daar waren wij! Ik vond het ontzettend tof dat alle kinderen (ik blijf ook maar kinderen zeggen, terwijl 1 van de jongens 2 keer zo oud is als ikzelf… ook al zou je dat niet zeggen) op hun eigen manier een bijdrage konden leveren aan het maken van de klei. Het blinde jongetje kon hier en daar wat bekers meel of zout in de bak gooien en hij kon het mengsel door elkaar roeien (ook al was hij hier heel snel klaar mee, hij was ontzettend bang voor de klei en alles eromheen). Toen de klei eenmaal klaar was konden ze aan de gang met het maken van klei-figuurtjes, niet dat er veel uit kwam, het enigste wat ik uit de kunstwerken op kon maken was een huis, maar toch was het een leuke middag!
De volgende dag was weer een typisch Filipijnse wij-zijn-slecht-in-dingen-organiseren-dag; het visum verlengen. Ja, ‘’duurt maar heel even en daarna kunnen jullie naar stage!’’ Halve dag gewacht bij het bureau, alles en nog wat was fout, enorm veel geld uitgegeven voor een visum verlening van 10 dagen... Maar oké goed, tot hier mijn gezeur. Toen we eenmaal weer thuis waren aangekomen, ben ik gelijk doorgegaan om nog even 2 uurtjes bij de special minds door te brengen. Deze keer waren de rollen omgedraaid, ik ging hen niet iets leren, maar het dove meisje ging mij wat leren; namelijk doventaal! Ik ga jullie allemaal jullie naam in doventaal leren, als je dan doof word kun je in ieder geval je naam spellen. Handig!
Woensdag; Graduation Day op de St. Francis school! Was me een opkomst hoor; de kinderen die van de basisschool geslaagd waren, middelbare school, college en de zondagschool kregen hun diploma. En er waren nog hele kleintjes, maar ik kan me even niet herinneren waarvoor zij dan geslaagd zouden moeten zijn… Misschien voor de kleuterklas. Ook wij, als super goede leraren, kregen ons leraren-diploma. Als dat in Nederland ook zo makkelijk zou gaan…. Toen we weer thuis waren aangekomen en ik even zat te Wi-Fi-en bij het ziekenhuis, kreeg ik ineens een envelop met mijn naam erop in mijn handen gedrukt. Ik hoefde niet lang na te denken; post van Niek ☺. Ik bedankte Robillo voor het brengen van de brief waarna de woorden ‘’I’ll smile all day!’’ volgde, waarop hij antwoorde; ‘’Just today? You have to smile all week!’’ en ik moet zeggen, dat heb ik ook gedaan. Dankjewel, Niek!
Donderdag was het natuurlijk weer tijd voor een dagje schilderen in de bergen! Almost finished! We zijn onze Tim kwijt, maar gelukkig kregen we wat extra hulp van de andere meiden. Nog even en dan issie af….
Vrijdag heb ik toch nog een dagje meegepikt bij de abused girls! De meiden waren een tikkeltje verbaasd, omdat ik 2 (of misschien inmiddels alweer 3…) weken geleden afscheid van ze had genomen. Maar het was weer een super leuke, gezellige en leerzame dag. De meisjes hebben wat tekstjes geschreven in mijn reisboekje en ik heb wat armbandjes van ze gekregen zodat ik ze niet zal vergeten, hun niet wetend dat ik dat, met of zonder herinnerings-armbandjes, inderdaad ook nooit meer zal doen! Ook weer wat heftige verhalen gehoord, het jongste meisje (5 jaar) was terecht gekomen in het huis nadat haar buurman haar en haar broertje in een kooi in hun huis had gevonden. Van de honger waren ze hagedissen en kakkerlakken gaan eten… Ook werd het meisje door haar vader misbruikt en haar moeder was allang met de noorderzon vertrokken. Het naarste, heftigste maar toch ook wel mooiste vind ik dat dit meisje altijd zo ontzettend vrolijk is. Zelfs in vergelijking met kinderen in Nederland ken ik maar weinig kindjes met zo’n vrolijk karakter als dit meisje. Het leven is zo oneerlijk….
Het hoogtepunt aan de Zaterdag was toch wel de heerlijke lichaamsmassage! Ze masseren je hele lichaam voor een uur lang, voor omgerekend 4 euro. Konden ze massages in Nederland maar zo goedkoop maken… Mijn zaterdagavond heb ik doorgebracht in de coffeespot, zoekend naar pensions in Palawan. Een erg spectaculaire Zaterdag…. (not)
Zondag zijn Fauve en ik meegeweest met Robillo, zijn vrouw en nog wat Filipino’s om op een eiland (nou goed, misschien is het, het niet waard om het een eiland te noemen. Laten we het houden op een strookje strand en een huisje op palen in de zee) om hier bomen te planten. Ze zijn al een paar jaren bezig met het planten van bomen op dit ‘’eiland’’ om ervoor te zorgen dat het steviger wordt en het op een dag een echt eiland kan zijn. Jammer genoeg hebben we geen bomen kunnen planten, omdat het ‘’eiland’’ zo onder water stond door het hoge water dat dit niet mogelijk was. Wel hebben we alle mini-boompjes die er al stonden schoon kunnen maken, er blijven namelijk allemaal dingen in hangen zoals bijvoorbeeld zeewier, stukken van visnetten en ander afval. Hierdoor stoppen de bomen met groeien. Dus toch een soort van goede daad gedaan. En natuurlijk hebben we de bomen die we wilden planten op het ‘’eiland’’ achter gelaten, zodat de lokale bevolking (ik gok dus 1 gezinnetje) dit later nog zou kunnen planten.
Afgelopen maandag vertrokken we (Meggy, Jessy, Fauve, Melanie, Evy en ik) in de ochtend met Ludette de bergen in. Dit keer niet voor 1 dagje, maar voor 3! We sliepen in een soort klooster met een grote slaapzaal voor ons alleen, een grote keuken om lekkere pannenkoeken, eieren, tosti’s en pasta in te koken en een hele grote poort om ons in veiligheid te houden. Aangezien de bergen niet beschermd worden, kan iedereen die maar wil er komen. Dus als er nou mensen zouden zijn die een seintje zouden geven aan een stel terroristen, zou dit dus niet heel prettig zijn voor ons. Blanke meisjes zijn natuurlijk ideaal om te ontvoeren. Maar natuurlijk, zoals altijd, werd er goed op ons gepast. Nadat we onze spullen gedropt- en onze eigen lunch in elkaar geflanst hadden, zijn we terug gegaan naar de daycare om nog wat laatste dingen te schilderen. Als avondeten hebben we pasta gekookt, wat veels te veel was, volgens mij hadden hier 70 mensen van mee kunnen eten… En in de avond hebben we een hele gezellige meidenavond gehouden, net zoals op kamp hadden we onze bedden tegen elkaar geschoven en zijn we spelletjes gaan spelen!
De volgende ochtend werd ik (veels te vroeg) wakker van de hondenbende die beneden de boel bij elkaar aan het blaffen was. Het leek er ongeveer wel een honden-crèche, zoveel honden dat er liepen.. En dan allemaal tegen elkaar blaffen, heerlijk! Nadat we ons ontbijt (tosti’s en gebakken ei) op hadden, stapten we naar buiten en daar stonden ineens 100 (ja, ze zijn geteld en het waren er zelfs nog meer als 100) kinderen in de achtertuin! Er waren nonnen naar het klooster gekomen die de kinderen uit de bergen eten kwamen brengen. Wat een ontzettend mooie kans voor ons was, want nadat de kinderen hun eten op hadden, hadden wij nog een paar uurtjes over om activiteiten met ze te doen! Ik had me, als klei-specialist, ontfermd over de klei. Ik was dus de spullen voor de klei in het gras aan het klaarleggen, toen ik opeens op keek en er binnen no-time 100 kinderen in een kring om me heen stonden. Oh… Dat was niet helemaal de bedoeling, dus. Aangezien de kinderen ook geen Engels konden, heb ik er maar even een non bijgehaald die de kinderen in 2 groepjes verdeeld heeft. Nou goed, alsnog zo’n 40 tot 50 kinderen over om klei mee te maken… Maar het ging prima, de kinderen zijn erg geduldig en dringen zich niet op. Ze wachtten allemaal netjes op hun beurd en ja, het was een super toffe activiteit om te doen! Melanie en Evy waren trouwens, met de spullen die Fauve en ik gehaald hadden van het sponsorgeld, paaseieren met de andere helft van de kinderen aan het knutselen. En na een half uurtje konden de kinderen wisselen van activiteit. Nadat de kinderen uitgespeeld waren en wij hadden geluncht, zijn we met de nonnen naar een aardbeien-boerderij geweest. Hierna zijn we voor de laatste keer terug geweest naar de daycare. Alles is af en zelfs de tafels hebben weer een mooi kleurtje! In de avond hebben we pannenkoeken gebakken, samen met de pasta die we nog eens opgewarmd hebben omdat er (heel verassend…) veel van over was van de avond ervoor. Na het eten hebben we de meidenavond, met Ludette deze keer, voortgezet. Ludette had een spel met kaarten meegenomen, op elke kaart stond een vraag die je moest beantwoorden. Super gezellig en je komt zo nog eens dingen van elkaar te weten! (nee grapje, na 11 weken denk ik niet dat ik die meiden nog beter zal gaan leren kennen als dit…)
De volgende dag stond de wekker om 8 uur, zodat we nog een uurtje de tijd hadden om weer een lekker ontbijtje voor onszelf klaar te maken. Rond een uur of 9 mochten wij ons even in de mensen die in de bergen wonen verplaatsen… We hadden het leuke idee om naar de watervallen te gaan, maar we gingen niet, zoals altijd, heel luxe met de auto. Nope, we mochten lopen (en het was ver)! Wat totaal geen ramp was hoor, de natuur onderweg was heel mooi en ook de watervallen waren het dan ook helemaal waard. Rond de lunch was het tijd om naar huis te gaan en we hadden weer eens geluk; we kwamen een politieauto tegen die ons met alle plezier even terug naar het klooster wilde brengen. Hoe attent!! In dat soort gevallen is het hebben van een lichte huidskleur en blond haar toch wel heel erg handig… In de middag reden we weer terug naar Calinan en was het tijd voor mij om te beginnen met de eerste was, zodat ik alles netjes uitgewassen in mijn koffer kan stoppen! De rest van de avond bestond veel uit WIFI-en, kaarten en spelen met de buurtkindjes.
Gisteren was eigenlijk precies zo’n dag… En vandaag ook… En een groot gedeelte van morgen ook. Er is trouwens nog wel een ding bij gekomen; het koffer inpakken! Wat ook betekend; afscheid nemen van deze ontzettend toffe plek, waar ik 9 weken lang zo fijn geleefd heb. Morgen vliegen we, om half 8 in de avond, naar Cebu. In Cebu blijven we 3 dagen hangen en vanuit daar vliegen we op dinsdag naar het mooie eiland Palawan. Hier blijven we dan 9 dagen en dan… vliegen we naar China met als volgende stop Amsterdam! Toch wel moeilijk hoor, ik ga afscheid moeten nemen van alle leuke kindjes en andere leuke mensen in en rondom het ziekenhuis. Zelfs de zwerfhonden-en katten ga ik missen. En ook de 3 huis-zwervers zal ik een tikkeltje missen. Zelfs de hond die mijn duim er bijna afbeet! En de mensen in de keuken die altijd lekkere rijst voor ons koken. Zelfs de man die altijd haren uit mijn hoofd trekt omdat hij van blonde haren houdt. Zelfs de irritante toeter van de jongens die in de avond en nacht rondfietsen om dingen te verkopen. Zelfs de haan die veels te vroeg kraait (ik weet het Niek, jij zult hem niet missen).
Het is echt bizar hoe erg je manier van denken kan veranderen binnen 9 weken. Ik heb mezelf echt beloofd nooit, maar dan ook nooit meer te zeuren over mijn leven. Ik heb alles, maar dan ook alles waar de mensen hier een moord voor zouden doen. Gisteren was ik in het ziekenhuis en er was een man helemaal overstuur, zijn vrouw was zwaar gewond maar hij kon geen behandeling voor haar betalen. Hij werd gewoon zonder pardon weggestuurd. Dan word je toch ook gek, lijkt me zo. In ieder geval, ik zou gek worden. En de mensen in de bergen, ze wonen in hutjes die volgens mij bij elke regenbui overstroomd, hebben vaak geen eten voor zichzelf en nog nodigen ze ons uit om bij ze te komen eten! De misbruikte meisjes, die zo graag een beetje aandacht en liefde willen en 3 weken gelukkig kunnen zijn als je ze dit geeft. De kinderen in het weeshuis, die ik vroeg of ze hun familie niet misten en ze heel dapper antwoorden; ‘’nee, wij zijn elkaars familie’’. Het meisje van 5 jaar oud in het Mother Theresa weeshuis, die het lichaampje had van een baby van 2 jaar oud, omdat ze nooit goed was gevoed. Ik weet niet eens of zij nog steeds in leven is.. En alle andere kinderen in dat weeshuis die waren verstoten, omdat ze een beperking hadden. De kinderen van de Special Minds, die ook allemaal verstoten zijn omdat ze een beperking hebben. En een van de meisjes van daar, die geen ouders meer heeft omdat ze zijn afgebrand bij een huisbrand. Wat het meisje ook nog eens allemaal heeft zien gebeuren. Ik kan een hele waslijst met dingen opnoemen, maar ik hoop dat ik met mijn verslagen dit al een beetje heb gedaan. Ik hoop ook echt dat iedereen in Nederland een keer de kans krijgt om te zien hoe het er in andere landen op de wereld aan toe gaat en ik hoop dat iedereens ogen een keer open gaan. ‘’Maar ik verbeter de wereld al, want ik doneer geld aan goede doelen!’’ Nee, word zelf het goede doel. Word je eigen goede doel. Op jouw manier.
Nou, ik ben wel weer klaar met dit sentimentele gedoe. In mijn volgende verslag(en) zal ik ongetwijfeld vertellen over mijn verdere reis. Geen idee hoe en waar ik zal kunnen posten, maar jullie gaan het zeker nog lezen!
Dit is het einde van een best wel lange blog, doei! En doei Calinan. ☺