Alweer een week voorbij..

Waar was ik gebleven.. Woensdagmiddag, juist, het weeshuis! Wat een ervaring weer. Gehandicapte kinderen die in het ziekenhuis verstoten zijn door hun ouders, baby's waarvan de moeder gestorven is bij de geboorte, kinderen die niet gevoed zijn door hun ouders en daardoor zwaar ondervoed.. Ongelofelijk, maar toch weer heel erg mooi om iets voor deze kinderen te kunnen doen en te zien hoe blij en positief ze ondanks alles zijn. Het eerste sponsorgeld hebben we gebruikt om luiers en melk voor ze te kopen en gelijk wat kleertjes voor de baby die bij het vuilnis is gestopt (waar ik in m'n vorige verslag over schreef). En omdat we heel perongelijk te lang met de schattige kindjes door hadden gebracht, waren we te laat voor het eten. Maar heel gelukkig nam Helen ons mee naar haar "restaurant" (kraampje met wat vlees) en hebben we heerlijk gegeten! Tegen de tijd dat we thuis waren was het zo ongeveer bedtijd, want de volgende ochtend was het weer om 6 uur dag! Maar het is donderdag, wat betekend…. bijna weekend! Weer lesgegeven op de school en me weer erg verbaasd over hoe snel de kinderen leren. Woensdag hebben we ze dieren, lichaamsdelen, eten en ‘’dingen’’ geleerd en een dag later weten ze alles precies! Ik kan me niet herinneren dat mijn oude leraar voor Duits mij ooit binnen 24 uur zo’n 40 woordjes heeft aan kunnen leren hoor! Ik weet eigenlijk ook niet of dit wat zegt over de manier van lesgeven in Nederland of over de slimheid van de kinderen hier.. Of misschien zijn wij gewoon erg goede leraren. Hierna hebben we het alfabet uitgelegd en heel verassend konden de kinderen binnen no-time hun eigen naam in het Nederlands spellen. In de middag hebben we onze toekomstige stageplekken bezocht, the home for the special minds (gehandicapte kinderen) en een basisschool. Het zag er allebei heel leuk uit en ik kan niet wachten om te beginnen met hier stage te lopen.
Vrijdag weer wezen zwemmen en weer hadden we een heerlijk privé zwembad! In de avond met Robillo meegereden naar Davao om te pinnen en wat te shoppen. Davao City is de stad waar de rijken wonen, hier is dan ook niet veel armoede te vinden. De reis van Davao naar Calinan is ook erg apart, als je de hele weg naar buiten kijkt zie je de ‘’huizen’’ (eerder hutjes) steeds slechter worden. De armoede wordt steeds groter naarmate je verder van Davao afrijdt.
Zaterdagochtend was het weer vroeg dag, maar deze keer was het niet erg want we gingen raften! Om 7 uur vertrokken we met de vrijwilligers uit Canada, Australië en de USA met de jeepney naar Davao. Hier kregen we de nodige uitleg en hierna vertrokken we weer met de jeepney de bergen in. Het was hier zo ongelofelijk mooi dat ik al besloten had om hier later in een hutje te gaan wonen. Ik vind het fantastisch om te zien dat er nog mensen zijn die zo primitief kunnen leven (wassen in de rivier, geen elektriciteit, etc.). Ik wil zoveel dingen met jullie delen, maar dit is echt een van de dingen die je met je eigen ogen hebt moeten gezien. Dus, als ik ooit de kans krijg neem ik jullie allemaal mee naar deze bijzondere plek! Het water was zo helder en het was echt een paradijs gewoon. Het raften zelf was ook super gaaf, beetje balen dat ik erna helemaal onder de blauwe plekken zat en een kreeft was van het insmeren wat ik niet had gedaan.. In de avond nam jammer genoeg de ziekheid die er al een paar dagen aan zat te komen mijn lichaam over. Dus, de gezellige avond met de vrijwilligers onderbroken en ‘’vroeg’’ op bed gaan liggen om uit te kunnen zieken. Balen, Zondag was het alleen maar erger geworden, ondanks de medicijnen die ik gekregen had. Dat je binnen een dag zo gek kunt worden van je bed, zeg!
Maandagochtend weer met buikpijn opgestaan, maar toch als een bikkel ertegenaan gegaan en gewoon lesgegeven. Deze keer hebben we de kinderen het Wilhelmus geleerd (of een mislukte versie ervan, we wisten hem zelf ook niet helemaal goed, oeps) en mochten de kinderen de leraren spelen; ze hebben ons hun volkslied geleerd (oké, ze hebben een poging gedaan tot…). Hierna hebben we onze eerste stage uren gemaakt in het weeshuis, wel een andere dan waar ik aan het begin van dit verslag over schreef trouwens, dat was een weeshuis voor vooral (geestelijk) gehandicapte kinderen, waar we jammer genoeg geen stage kunnen lopen. Maar ook deze kinderen waren erg blij met onze komst en we hebben vooral veel spelletjes gespeeld. Allereerst hebben de kinderen met ons gebasketbald (overigens wel een scheve neus aan overgehouden) (niet schrikken oma, dat was maar een grapje) en goed dat ze waren! Of misschien was ik dramatisch slecht. Hierna hebben we een namenspelletje gedaan en kwamen de kinderen zelf met het idee om ‘’moordenaartje’’ te spelen.
Vandaag ben ik jammer genoeg weer wakker geworden met hele erge buikpijn en heb ik zelf besloten vanochtend niet naar stage te gaan. Omdat ik in de middag alweer heel eigenwijs mijn bed uit wilde, ben ik toch maar even langs de dokter gegaan om wat medicijnen te vragen. Heel jammer genoeg vond de dokter het wel een goed idee om me de rest van de dag in bed te houden (huil) en zit ik dit nu te typen in m’n bed die me dramatisch verveelt. Maar ik heb met mijn lichaam afgesproken, als ik vandaag rustig aan doe ben ik morgen weer beter! Dus dat gaat zeker weten gebeuren. Doei!